Banden scheppen

Als alles goed gaat ben ik volgende week rond deze tijd in Amman, Jordanië. Op Schiphol zal ik de anderen ontmoeten. We vliegen in de koningsnacht om 4.20 eerst naar Boekarest. Daar moeten we vanaf 8.10 de zaterdag stukmaken tot 23.55. Om 2.35 zondagochtend komen we aan in Amman. Diezelfde dag gaan we al overleggen met de locale muzikanten én workshops geven op de locaties. Volgens Menucha is het dus zaak om deze week goed te slapen. Ze heeft gelijk, maar ik ben zo onrustig. Ik bestrijd deze onrust met voorbereiding voor het werk in Jordanië en voor het werk dat daarna in Nederland wacht. Daardoor ga ik steeds laat naar bed. “Vicieuze cirkel” dringt zich op aan de grenzen van mijn gedachten, maar ik zie het nog niet helemaal…

Doordat ik later in het traject ben ingestapt heb ik alle voorbereidende meetings gemist. Daardoor zal ik de meeste teamleden pas op Schiphol voor het eerst ontmoeten, en Daniël pas in Amman, omdat hij weer ergens anders vandaan komt gevlogen. Gea Dunnik gaat ook mee en die ken ik van de meetings rondom de vorige missie, en de treinreizen die we daarvoor moesten maken naar Amsterdam. Wij uit het oosten naar hullie in het westen schept toch een band. Deze keer is er nog een „echte oosterling” bij: Ellen van Heek komt uit Almelo, volgens haar is Arnhem voor tukkers niet het echte oosten. Wat het dan wel is? Zo over en weer grappen op de mail schept ook een band, ook al is hij digitaal. Komende dinsdag heb ik een nog onzekere afspraak met teamleider Brendan Walsh, op Utrecht Centraal. Ik hoop dat deze doorgaat. Het lijkt zo abstract allemaal om ook hem pas op Schiphol te ontmoeten.

Ik probeer de abstractie tegen te gaan door concrete plannen te maken voor mijn workshops. Ik weet nog niet waar ik ga werken, maar als dat weer Marka is, en er zijn ook nog dezelfde kinderen, dan moet er een goed vervolg komen op wat ik de vorige keer heb gedaan.  “STRUCTUUR” en “UITDAGING” zijn voor mij de motto’s. Ik heb gezien hoe het uit de hand kan lopen.

Nog wat concrete zaken. Van de 600.000 Syrische vluchtelingen in Jordanië leven er zo’n 100.000 in het grote VN-kamp Za’atari. Ook al zijn de omstandigheden daar niet mals, het overgrote deel van de internationale hulp richt zich op hen.
Zo’n 500.000 vluchtelingen zijn „urban refugees”. Ze leven tussen de Jordaanse en Palestijnse bevolking in veelal arme delen van steden. Door alle vraag naar woonruimte zijn huurprijzen in sommige steden verdrievoudigd. De druk op de arbeidsmarkt is enorm, want hoewel de vluchtelingen officieel niet mogen werken doen ze dat illegaal natuurlijk waar ze kunnen. Ze moeten wel om de eindjes aan elkaar te knopen. Dat vinden de Jordaniërs en Palestijnen die er „eerst” waren niet leuk. Voor de kinderen van deze stedelijke vluchtelingen doen wij ons werk. Ze vallen buiten de hulp van de grote vluchtelingenorganisaties. In onze workshops komen naast kinderen van Syrische vluchtelingen ook die van Palestijnse vluchtelingen. Zij zitten met elkaar op school, dus komen ze ook samen naar onze workshops. Samen plezier hebben en muziek maken schept een band die broodnodig is in een samenleving die aan het ontwrichten is.